Mój sąsiad Adolf

Pomimo powyższych niedociągnięć i rozczarowań trudno mi uznać seans "Mojego sąsiada Adolfa" za słaby. Jest to niewątpliwie aktualna historia, do pewnego stopnia angażująca mimo pewnej dozy kiczu w scenografii.

ak wsponiałam na wstępie, film przesycony jest naprawdę czarnym humorem, poza tym niektóre gagi, czy też humor sytuacyjny, są niskich lotów i mogą wywołać zażenowanie, szczególnie jesli chodzi o żarty nazwijmy "fizjologiczne". Nie ma zbytniego sensu pokazywania na ekranie potrzeb fizjologicznych, czy to ludzkich, czy zwierzęcych.

Mój sąsiad Adolf zapowiadał się jako czarna komedia, grająca pastiszem wodza III Rzeszy. Tymczasem dostaliśmy historię głęboką, ale nie wciągająca w otchłanie niepotrzebnej dramaturgii i cierpiętnictwa. Owszem, jest miejsce dla poważniejszych wątków, ale to nie kolejna moralizująca historia o ogromnym budżecie i jałowym wydźwięku.

Bardzo kameralny, lecz zaskakujący film o mierzeniu się z traumą oraz przełamywaniu swoich lęków. Prudovsky'emu nie chodzi o wywołanie kontrowersji, zaś cała opowieść opowiedziana jest z dużym wyczuciem oraz zgrabnie balansując między komedią a dramatem. Świetnie zagrany i zrealizowany tytuł, będący jedną z dużych niespodzianek tego roku.

Gdyby podobny obraz został zrealizowany gdziekolwiek indziej, byłby uznany zapewne za efemeryczną ciekawostkę.

Zabawne, prowokacyjne, ale też mądre kino.

Ważną role odgrywają w tej historii szachy. To gra oparta na precyzji i inteligencji, która z ograniczonej liczby figur potrafi zbudować nieskończoną liczbę partii. Film Prudovsky'ego coś z tej gry czerpie. Ma równie precyzyjny i inteligentny scenariusz. I z dobrze rozpoznanych w kulturze motywów potrafi skonstruować całkowicie niepowtarzalną historię, a ta w odpowiednim momencie potrafi utrzymać nasze emocje w szachu.

Naprawdę udany, solidny film. Osobiście mam wrażenie, że reżyser kilka razy trochę gubi drogę, ale mimo tego zawsze wraca na wytyczoną trasę i dowozi emocjonujący, zgrabnie zamykający całą historię finał.