Mateusz Mróz

Uwikłane w postkolonialną rzeczywistość pokolenia przejmują i adaptują strategie i kody kulturowe prowadzące do przemocy, opresji i nihilizmu. Brutalna scena egzekucji dokonanej tuż przed przyjęciem przez Ukrainę konwencji anonsującej zniesienie kary śmierci i korespondująca z nią scena współczesnego zabójstwa, symbolicznie wskazują na trwałość kulturowego bagażu wobec którego Philip Sotnychenko nie pozostaje obojętnym.

Już wkrótce Psycho Goreman ma szansę uzupełnić niejedną kolekcję kaset VHS bo właśnie w tym formacie zostanie wydany przez dystrybutora, więc jeśli nie pozbyliście się jeszcze swoich magnetowidów, możecie liczyć na niemal pełne, nostalgiczne doświadczenie. Tymczasem warto się na tę dziwaczną, obrazoburczą i niezwykle zabawną komedię wybrać do kin studyjnych.

Grzegorz Jaroszuk stara się w swojej twórczości zabarwić tę gorycz komizmem a nawet poklepać widza po plecach. Pomimo iż Bliscy nie są komediodramatem spełnionym, wydają się kolejnym ciekawym dziełem niezależnego twórcy i oryginalnym głosem na tle współczesnej polskiej kinematografii.

Sam powyższy opis fabuły, a także próba nakreślenia tematów i wątków, które podejmuje Maïwenn w DNA wydaje się niezwykle atrakcyjny, jednak wymagający pogłębionej i rozległej formy swego rodzaju rodzinnej sagi, bądź chociaż filmowego eseju. To nie jest jednak taki film. W dziewięćdziesięciominutowym metrażu reżyserka pozwala sobie na bardzo pobieżne potraktowanie problemów, zdefiniowanie postaw i relacji członków rodziny oraz zbudowanie ich charakterów.

Wydawać by się mogło, że to kino szalenie hermetyczne, dotykające osobistego doświadczenia Mariusza Wilczyńskiego, a przynajmniej bardzo konkretnego pokolenia, którego młodość przypadła na czasy końca PRL. Pozytywne recenzje zagranicznych widzów i krytyków pozwalają przypuszczać, iż jest inaczej - film u odbiorcy pozbawionego kontekstu polskiej popkultury, historii czy rzeczywistości wywołuje pożądane emocje, kojarząc się czy to z kinem Davida Lyncha, czy prozą Franza Kafki.

Skupia się na samej esencji twórczości Helmuta Newtona, dość szczegółowo ją omawia i daje doskonałą okazję by poznać ją na wielkim ekranie, o ile uda nam się obejrzeć dokument w kinie. Życiorys artysty przedstawiono dość skrótowo, uwypuklając wątki, które miały istotny wpływ na jego prace. "Piękno i bestia" jest zatem pełnym podziwu i estymy portretem wpływowego artysty. Podczas seansu piękna z pewnością nie zabraknie.