Damian Kaźmierczak

Mike Leigh jest jednym z najbardziej cenionych brytyjskich twórców kina autorskiego. Jego filmy w szorstki sposób poruszają tematykę egzystencjalną. Produkcja z 1993 roku pod tytułem "Nadzy" to najmroczniejsze dzieło w dorobku tego reżysera i scenarzysty. Leigh zabiera widzów w podróż do mrocznych zakamarków londyńskiej metropolii. Razem z głównym bohaterem filmu trafiamy do świata nieczułych filozofów, nihilistów, a czasem również psychopatów.

20 kwietnia 1999 roku dwójka nastolatków dokonuje masakry na terenie szkoły w Columbine, zabijając przy tym dwunastu uczniów. Powyższa tragedia rozpocznie ogólnokrajową dyskusję o kondycji amerykańskiego społeczeństwa. Wielu publicystów nie będzie mogło uwierzyć i zrozumieć, dlaczego ich kraj tonie w morzu krwi i nadmiernej agresji. Pół roku wcześniej w kinach odbywa się premiera filmu "Miasteczko Pleasantville" w reżyserii Gary'ego Rossa.

Podczas gdy w przestrzeni PRL-u osoby bezdomne, narkomani stanowili tło, często skrycie ukrywane przez władze. Wraz z nadejściem ery kapitalizmu, ludzie z marginesu przestali być niewidzialni, by z czasem stać się jednym z ciemnych obrazów rzeczywistości. Wszystkie powyższe wątki trafnie przedstawia film "Musisz żyć" Konrada Szołajskiego z 1997 roku.

Wyobraź sobie, że budzisz się mocno niewyspany, wczorajszy, w dodatku zupełnie nie pamiętasz poprzedniej nocy. Otwierasz powoli oczy i ledwo podnosisz się z łóżka. Powolnym krokiem ruszasz do pracy, której nie lubisz, uważając przy tym, że zupełnie się w niej nie rozwijasz. Czujesz się samotny, gdyż twoja druga połówka odeszła, stawiając swoją karierę ponad waszą miłość. Twój jedyny przyjaciel traktuje cię głównie jako osobę do wspólnej zabawy i kompletnie nie interesuje go, jak się teraz

Twórcy serialu "Dzień za dniem" nie bali się poruszać trudnych i kontrowersyjnych tematów. W czasie, gdy znaczna część seriali ilustrowała życie w tzw. "mydlanej bańce", "Dzień za dniem" wydawał się bliższy problemom przeciętnych Amerykanów.

John Hughes zasłynął jako jeden z najlepszych twórców portretujących problemy i dylematy amerykańskiej młodzieży. W Polsce jego pokaźny dorobek kojarzony jest przede wszystkim z filmem "Kevin sam w domu". To właśnie Hughes był odpowiedzialny za stworzenie scenariusza świątecznej komedii, bez której po latach znaczna część Polaków nie wyobraża sobie okresu Bożego Narodzenia. Zanim w kinach pojawiła się pierwsza część przygód rodziny McCallisterów, Hughes miał na swoim koncie już kilka hitów.

Polskie kino młodzieżowe w czasach PRL-u należy uznać za element marginalny. Nawet jeśli sporą popularnością cieszyły się filmy i seriale dla dzieci, to oferta przeznaczona dla starszych nastolatków była raczej uboga i schematyczna. Na tle dziecinnych lub zaangażowanych politycznie produkcji pozytywnie należy wyróżnić "Wielką majówkę" Krzysztofa Rogulskiego z 1981 roku.

Filmy prezentujące problematykę wchodzenia w dorosłość często nas wzruszają, bawią, dają do myślenia. Mało jest jednak tak zachwycających, a zarazem gorzkich obrazów jak "Ostatni seans filmowy" w reżyserii Petera Bogdanovich.

Z jakim typem filmowego bohatera kojarzy się nam dziś Bogusław Linda? Najczęściej jest to szorstki i bezwzględny mężczyzna w stylu Franza Mauera. Aktor taką łatkę otrzymał po zagraniu głośnej roli w "Psach" Władysława Pasikowskiego z 1992 roku. Zanim Bogusław Linda stał się prototypem zimnego i wyrachowanego faceta, kojarzony był głównie jako twarz kina moralnego niepokoju, gdzie wcielał się w role młodych i wrażliwych intelektualistów.