Al_Jankowicz

Nigdy nie byłem wielkim fanem filmów o zmutowanych gadach , nawet tych klasycznych japońskich produkcji wytwórni Toho, amerykańskie wersje (zwłaszcza niewypał Emmeriha) tylko utwierdziły mnie w tym przekonaniu. "Minus One" ujął mnie zaś epickim ale nie bez przesady rozmachem i przejmującą opowieścią o zmaganiu się z wojennymi traumami i próbach odkupienia win. Chylę czoła panie Yamazaki.

Po tak świetnej kontynuacji jak 'Imperium' , twórcy szóstego epizodu za bardzo przechylili się w stronę bajki dla dzieci .Przynajmniej konfrontacja syna z ojcem była dość ekscytująca ... i wszystko grało , a przynajmniej do czasu aż Darth ściągnął hełm. Dodatkowy minus za wprowadzenie Haydena i Gunganów do wersji specjalnej.

Cóż za fantastyczny epizod, bijący na głowę czwarty pod niemal każdym względem. To ten przypadek gdy wszystkiego jest więcej i jest po prostu lepsze.

Prosta , można by rzec że wręcz banalna opowiastka o walce między siłami dobra i zła a ile w tym magii i emocji. Technicznie może i się zestarzał ale uniwersalne prawdy ani trochę. No i te fanfary Williamsa, coś wspaniałego.

Nie może się równać z poprzednikiem ale ma dość wachy w baku by utrzymać się samodzielnie na własnych nogach. 'Furiosa' to już nie kino czysto pościgowe (choć wizytówka serii w postaci efektownego wyścigu jest a i owszem) lecz raczej powrót do korzeni sagi czyli historii starej dobrej zemsty , tyle że opowiedzianej na epicką skalę. I nawet jeśli nie stanie się klasykiem na miarę poprzedników , i tak jako akcyjniak utrzymany w klimacie postapo wypada nad wyraz przyzwoicie.

Podobnie jak oryginał jest to mocne, brutalne kino dla facetów choć nieco głupawe , przerysowane i nader schematyczne. Podoba mi się praca kamery , zwłaszcza w scenach pojedynków. Gyllenhaal jest niezły jak zawsze a McGregor to prawdziwa bestia na koksie.

Dziwaczny mariaż piękna i brzydoty. Warstwa czysto wizualna cieszy oko ale zakamuflowane w tej opowieści o wyzwoleniu kobiet à la Frankenstein podteksty pedofilskie napawają mnie odrazą. Wstyd i żenada a nie wielkie kino.

Druga część nie zawiodła moich oczekiwań a pod wieloma względami nawet je przerosła. Ma lepsze tempo od swego poprzednika, więcej akcji i napięcia a co ważniejsze więcej emocji i głębi. I nadal podobnie jak oryginał jest to widowisko zapierające dech i zachwycające bogactwem detali. Jedyne do czego mógłbym się przyczepić to do kilku zmian w stosunku do powieści. No i same sceny batalistyczne mogłyby być nieco dłuższe ale poza tym jestem zachwycony i nie mogę się doczekać powtórnego seansu.

Carpenter przy pomocy prostych środków potrafił zbudować niesamowity nastrój grozy i wzbudzić niepokój bez niepotrzebnego rozlewu krwi. Niekwestionowany klasyk gatunku.

Czołówka jak zawsze zresztą u Finchera świetna , klimat i muzyka też na plus, podobnie jak i trzymający całość na swych aktorskich barkach Fassbender. Co przemawia na niekorzyść "Zabójcy" to fakt że jest filmem niebywale zimnym , w dodatku z dość leniwie prowadzoną narracją więc miejscami wymagającym od widza sporej cierpliwości ale na szczęście nie pozbawionym scen trzymających za gardło.

W przeciwieństwie do oryginału , thriller Westa nie generuje żadnego napięcia (chociaż się bardzo stara) i poza wydzwaniającymi w kółko telefonami niewiele się w nim dzieje.

Przez pierwsze dwadzieścia minut dosłownie trzyma za gardło , potem nie wiedzieć czemu film zamienia się w ślamazarne kino pościgowe i dopiero na samym końcu wraca na właściwe tory serwując niemałe napięcie.

Niby wciąż wałkuje to samo a jednak ogląda się z niemałym zainteresowaniem , może dlatego że wreszcie Kramer Tobina Bella jest postacią bardziej rozwiniętą i taką , której widz zaczyna na swój sposób współczuć pomimo całej tej krwawej szopki jaką urządza swoim ofiarom. Rzecz dla piłożerców niemalże obowiązkowa ,dla reszty niekoniecznie.

Co kryje? Ano kilka bolesnych prawd. A choćby tą że duchy z komputera nie straszą , że Ford do roli psychola zbytnio nie pasuje i że straszenie widza samo otwierającymi się drzwiami nikogo o dreszcze raczej nie przyprawi , no i na koniec najgorsza prawda z możliwych czyli fakt że Hitchcocka Zemeckis podrabiać najzwyczajniej w świecie nie umie. Stara się tworzyć napięcie do zbyt przewidywalnych scen. Ale choć trochę wieje nudą warto obejrzeć dla Michelle.

Fabuła "Dead Reckoning Part One" nie jest może szczególnie oryginalna ale mimo wszystko wciągająca (może dzięki aktualnej tematyce związanej z rozwojem SI nawet bardziej) a za sprawą pierwszorzędnie zrealizowanych scen pościgów i bijatyk oraz popisowych numerów kaskaderskich (jeszcze raz brawa dla Tomka) , jest to widowisko wbijające w fotel i wypadające wcale nie gorzej od swych poprzedników. Kino akcji tego roku. Acha byłbym zapomniał , Dorociński wypadł całkiem spoko.

Nie jest to najlepszy film w dorobku Nolana. Nie trawię pseudointelektualnego bełkotu a już drewnianego aktorstwa Washingtona Juniora w roli Protagonisty szczególnie. Ale ... z drugiej strony nie mogę nie zachwycać się techniczną stroną filmu. Nie często widzi się bowiem w kinie cofające się wstecz pociski , pojazdy i wybuchy , zwłaszcza zrealizowane w starym dobrym stylu czyli bez nadużywania CGI.

Duch spielbergowskiej zabawy niestety uleciał. Ale choć czuć że najlepsze lata seria Indiany ma za sobą , jest to powrót godny miana ostatniego pożegnalnego ukłonu a co do Phoebe , rzeczywiście jest tak świetna że niemalże kradnie Fordowi cały film!

Kicz ale w pełni zamierzony. Pełno podtekstów i żartów , które co prawda do mnie nie trafiają ale ogólnie bawiłem się nieźle. Jest fajowo , różowo i kolorowo czyli tak jak powinno (kostiumy i scenografia są warte Oscara) a Gosling w roli Kena wprost odlotowy. Gdyby tylko jeszcze twórcy nie raczyli nas tą nachalną propagandą ...

Pomimo licznych głupotek , nie do końca trafionych gagów i kiepskiej jakości CGI "Flasha" ogląda się całkiem nie najgorzej. Nuta nostalgii jak zawsze na plus. I nawet jeśli całość ulatuje po seansie z głowy z prędkością światła a raczej "flasha" , to i tak warto. Byłbym zapomniał ... Michael , stary ale jary "Batman" Keaton jest w dechę.

Kolejny nudny biopic? Nie gdy bierze się za niego ktoś taki jak Nolan. Więc mamy eksperymentowanie z formą na całego. Owszem film jest mocno przegadany (w końcu oparty głównie na dialogach a nie na scenach akcji czy efektach) ale wcale przez to nie nudny bo Nolan wie jak budować napięcie i trzymać uwagę widza przez cały czas. Aktorstwo najwyższej próby (Cillian Murphy oraz RDJ idą po Oscary) i genialna muzyka. Must see!